Water­schap­be­las­tingen

De Watersysteemheffing, een belastingonderdeel van de waterschappen, bestaat uit een deel dat ingezetenen moeten betalen en een deel dat eigenaren van onroerende zaken en natuurterreinen moeten betalen. Hieruit worden waterkwantiteit, waterkeringen en waterkwaliteitsbeheer betaalt. Dat staat dus los van de apart geheven zuiveringsheffing, waarmee de waterzuivering wordt gefinancierd. Een kostentoedeling bepaald wat ingezetenen (zeg burgers) en 'ongebouwd (zeg agrariërs), gebouwd (zeg industrie) en natuurterreinen hieraan relatief aan meebetalen. De kostentoedeling is onevenredig hoog voor ingezetenen, en is relatief hoger geworden in vergelijking met wat ongebouwd betaald. In Rijnland is dat 55% voor de ingezetenen, zij betalen in feite een groot deel aan maatregelen, die ten goede komen aan agrariërs. De Waterwet bepaald dat waterschappen dit kunnen variëren tussen 41% en 55%. Voorstel van het bestuur van Rijnland was een kostentoedeling van 50%.

De Partij voor de Dieren vond dat te veel. Een tariefstijging in tien jaar van € 30 naar € 98, gebaseerd op het 50%-scenario, is onverkoopbaar. Alleen daarom al dient de VV voor het laagst mogelijke scenario te kiezen (41%). De PvdD wees ook op een onderzoek in een naburig waterschap waaruit bleek dat burgers twee keer zo veel betalen als zij zouden moeten betalen, en agrariërs vier keer te weinig.

Als er niet voor het laagste scenario wordt gekozen, betalen de burgers mee aan de kosten voor de agrariërs. Burgers zullen dit alleen willen doen als ze er profijt van hebben, omdat ze agrarische producten consumeren, of recreëren in het landelijk gebied. De Partij voor de Dieren is bereid 50% te verdedigen naar zijn achterban en daarmee de boerenstand te subsidiëren, als burgers eisen aan boeren kunnen stellen om geen gif te gebruiken, vaart te maken met het invullen van de natuurwaarden, en milieu en ecologische landbouw sterk te stimuleren.

Uiteindelijk bleek dit, helaas, een minderheidsstandpunt en koos Rijnland voor 50% kostentoedeling.